fot. Magdalena Skopek<\/p><\/div>\n

Znowu to samo pytanie: \u201eDlaczego tundra?\u201d. I chocia\u017c sama nie wiem, pr\u00f3buj\u0119 wyja\u015bnia\u0107, zawile t\u0142umaczy\u0107, szuka\u0107 odpowiedzi m\u0105drych, albo przynajmniej rozs\u0105dnych. Gubi\u0119 si\u0119 i pl\u0105cz\u0119, kto\u015b wyja\u015bnienia przyjmuje, kto\u015b g\u0142ow\u0105 kr\u0119ci, kto\u015b niedowierza. Ale jak, tam przecie\u017c drzew nawet nie ma, i po okr\u0105g\u0142y horyzont p\u0142asko tak, \u017ce tylko niebo t\u0119 ziemi\u0119 przed wzrokiem zamyka. A w lecie komary, komar\u00f3w tyle, s\u0142o\u0144ca nie wida\u0107, a w zimie mrozy, \u017ce powietrze, zda si\u0119, zamarza, albo purga, burza \u015bnie\u017cna z domu nikogo nie wypuszcza.
\nZim\u0105, kiedy niebo bia\u0142e, a \u015bnieg na ziemi, ja w mleku p\u0142yn\u0119. Nie ma horyzontu, nie ma g\u00f3ry i nie ma do\u0142u, nie ma przestrzeni, zagi\u0119\u0107, odleg\u0142o\u015bci, blisko\u015bci, nie ma orientacji i punkt\u00f3w odniesienia. Na takie co\u015b m\u00f3zg si\u0119 nie zgadza. Chc\u0119 zrobi\u0107 krok, ale g\u0142owa mi nie pozwala. Jak przy skoku w przepa\u015b\u0107 musz\u0119 pokona\u0107 instynkt, kt\u00f3ry ma za zadanie mnie chroni\u0107. Robi\u0119 krok, stawiam nog\u0119, nie spadam, nie wpadam, nie gin\u0119, jestem. A m\u00f3zg i tak si\u0119 nie zgadza. Trwam zawieszona w pr\u00f3\u017cni.
\nfragmenty artyku\u0142u publikowanego w magazynie \u201eCharaktery Pisma\u201d<\/i><\/p>\n

Magdalena Skopek<\/strong><\/p>\n